Aranżacja tegorocznego Grobu Pańskiego koncentruje naszą uwagę na kondycji człowieka w relacji do Boga. Chcąc umożliwić współczesnemu człowiekowi taką refleksję zaproponowano odwrócenie tradycyjnego układu, co pozwala na oddzielenie części zarezerwowanej „tylko dla zwiedzających” od przestrzeni dla pragnących w tajemnicy Grobu Pańskiego uczestniczyć przez modlitwę i osobistą adorację.
Autorki projektu, Weronika Gajda i Maria Mik, zaproponowały odbycie swoistej drogi. Drogi, która kończy się wyborem… Z poziomu codzienności schodzimy do krypty w ciemny, wąski korytarz ciągnący się wzdłuż części właściwej Grobu – symbolizującego życie obok Chrystusa, w zupełnej izolacji od Niego.
Gdy tunel się kończy schodami wchodzimy do górnej części krypty, gdzie napotykamy na Miejsce Czaszki – znak ofiary i symbol cierpienia wypływającego z nieskończonej miłości Boga do człowieka. Z tego punktu możemy już zobaczyć miejsce spoczynku Pana i zapytać siebie, czy chcemy na tę miłość odpowiedzieć, czy chcemy w niej uczestniczyć?
Monstrancja ustawiona jest na postumencie z cegieł. W ten sposób podkreślamy fundament naszej wiary, którym jest Jezus Chrystus – obecny i zwycięski w Najświętszym Sakramencie, którego przez adorację chcemy uwielbiać za Święte Misterium Paschalne. Nawiązujemy tym samym do hasła Roku Duszpasterskiego: „Kościół naszym domem”. Kościół jest naszym domem, a Chrystus jego fundamentem.
„My bowiem jesteśmy pomocnikami Boga, wy zaś – uprawną rolą Bożą i Bożą budowlą. Według danej mi łaski Bożej, jako roztropny budowniczy, położyłem fundament, ktoś inny zaś wznosi budynek. Nie każdy jednak baczy na to, jak buduje. Fundamentu bowiem nikt nie może położyć innego, jak ten, który jest położony, a którym jest Jezus Chrystus” (1 Kor 3, 9-11).
W zupełnej wolności dokonujemy teraz wyboru: czy wyjdziemy i przez to dalej pozostaniemy w samotności i izolacji, czy wejdziemy, aby poczuć się bezpiecznie, jak w prawdziwym domu.
